به نقل از «باشگاه خبرنگاران»

مهر سینما فرصتی برای دیده شدن سینماست

تاریخ انتشار: ۲۱ شهریور ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۶۷۰۷۶۹

نشست خبری دومین جشن مهر سینمای ایران با شعار اخلاق، امید، آگاهی و با حضور قادر آشنا معاون توسعه فناوری و مطالعات سازمان سینمایی و دبیر دومین جشن مهر سینمای ایران و و دکتر محمد رضا سوقندی مدیر کل امور استان‌های سازمان در سالن نشست وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی برگزار شد.

در ابتدای این مراسم قادر آشنا دبیر دومین جشن مهر سینمای ایران ضمن تبریک روز ملی سینما به مردم ایران و اهالی هنرمند، گفت: سال گذشته اولین جشن مهر سینمای ایران رقم خورد، از این جهت بنا شد جشن ملی مهر سینمای ایران را عمومیت ببخشیم و این جشن به سراسر کشور برده شود تا به مباحث سینمایی در استان‌ها پرداخته شود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

وی ادامه داد: سال گذشته در ۲۲ استان جشن مهر سینمای ایران را برگزار کردیم که از ۳۵۰ هنرمند در عرصه سینما، ۳۸ هنرمند پیشکسوت، ۶۴ کارگردان، ۲۶ فیلمنامه نویس، ۱۹ بازیگر و ۲۷ تهیه کننده تجلیل شد تجلیلی که باید صورت می‌گرفت انجام شد.

وی افزود: ما امسال هم از اردیبهشت ماه درحال برنامه ریزی بودیم و به اداره کل نامه زدیم که موافق برگزاری مراسم هستند یا خیر. در نتیجه بنا بر این شد مراسم برگزار شود. برای برگزاری این مراسم ۳۲ استان اعلام آمادگی کردند که جدول برنامه‌هاام است.

دبیر دومین جشن مهر سینمای ایران گفت: اختتامیه جشن مهر سینمای ایران را ۱۳ مهر در تهران خواهیم داشت. ما در جشن ملی بنا داریم به عرصه‌هایی که کمتر دیده شده‌اند توجه کنیم و در استان‌ها یکی از موضوعات مهم ما سینما باشد. بنا بر این است که از سه مستند ساز، سه فیلمساز در حوزه پویانمایی، سه استان که در حوزه‌های زیر ساختی و وزایی که در رویداد‌ها به ما کمک کردند، هنرمندان پیشکسوت، کسانی که در حوزه زیر ساخت یک نهاد دولتی و دو نهاد خصوصی در شهر تهران، پنج بخش خصوصی که در استان‌ها به بحث سینما داشتند و چرخه تولید را با اکران و نمایش برگرداندند، پرفروش‌ترین فیلم ۱۴۰۱، پرکار‌ترین کارگردان و تهیه کننده ۱۴۰۲، سه نویسنده، موسسه‌ای که بیشتر تولید را در سال گذشته داشته و پژوهشگر برتر کشور تجلیل خواهیم کرد؛ در نهایت تلاشمان این است در جشن مهر سینمای ایران از این عوامل قدردانی کنیم؛ همچنین در اساس سازمان سینمایی دولت به دنبال این هستیم تا از هنرمندان استانی تجلیل داشته باشم؛ بنابراین امیدوار هستیم خادمان خوبی برای هنرمندان عرصه سینما باشیم.

توجه سازمان سینمایی به استان‌هاست

دکتر محمدرضا سوقندی مدیر کل امور استان ها‌ی سازمان گفت: در دولت سیزدهم یک رویکرد تمام قد و تمام وجه نسبت به استان‌ها، شهرستان‌ها و مناطق محروم از سوی سازمان سینمایی صورت گرفت؛ شایان شایان ذکر است که من این صحبت را به عنوان فردی که در استان‌ها مدیر بوده است بیان کردم. رویکردی که در این دوره از سازمان شکل گرفت، پیش از این اینطور نبود. جناب خزاعی در توجه به استان‌ها در مدت زمان کوتاهی به بیش از ۲۰ استان کشور سفر کردند و با تمام دست‌اندرکاران حوزه سینما از جمله مدیران سینمایی، سازمان‌ها، آموزشگاه‌ها تا مدیران فرهنگی و استاندار استان‌ها نشست‌هایی برگزار کردند.

وی ادامه داد: امروز تمام واحد‌های سینمایی‌
ما که قبلا فقط سینمای جوانان در استان‌ها فعال بود پای کار آمدند و بنیاد سینمایی فارابی، مرکز گسترش و دیگر مجموعه‌ها در استان‌ها فعال هستند. 

سوقندی افزود: گویا هدف سازمان سینمایی این است که به استان‌ها توجه کند و من فکر می‌کنم اگر قرار است تحولی صورت گیرد این تحول از استان‌ها و شهرستان‌ها خواهد بود که مهر سینمای ایران هم در این زنجیره تعبیه می‌شود. ما سفر‌هایی به استان‌ها داشتیم و دیدیم گاهی اوقات خود سینما دیده نمی‌شود و مهرسینما فرصتی است برای دیده شدن خود سینما.

توسعه سینما با رشد مخاطب است

وی در ادامه تاکید کرد: تولید نباید وابسته به دولت باشد و تولید باید در سبد مصرف مردم باشد و ما می‌توانیم بگوییم سینما‌های ما از نظر مخاطب با ظرفیت کمی درحال کار هستند؛ همچنین اگر ما تعداد سالن‌ها و خود سینما‌ها را توسعه دهیم، توسعه سینما حساب نمی‌شود؛ زیرا توسعه سینما با رشد مخاطب است. ما باید در فضای فرهنگ عمومی سینما را در خانوار بیاوریم و تولیدکنندگان نباید چشم‌داشتی خود را فقط به نهاد‌های دولتی داشته‌باشند؛ بلکه تولید از دل مخاطب بیرون می‌آید که در سال مشاهده می‌کنیم تولید فیلم‌هایمان به عدد ۱۰۰ هم نخواهد رسید.

شایان ذکر است جشن مهر سینمای ایران ۲۶ شهریور تا ۱۰ مهراه ۱۴۰۲ در استان‌ها و اختتامیه این جشنواره ۱۳ مهر ماه ۱۴۰۲ در ایوان شمس تهران برگزار می‌شود.

باشگاه خبرنگاران جوان فرهنگی هنری سینما و تئاتر

منبع: باشگاه خبرنگاران

کلیدواژه: مهر سینمای ایران روز ملی سینما سازمان سینمایی استان ها استان ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۶۷۰۷۶۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

سینما بدون چهره کارگر ایرانی

این سوال مطرح است چرا از کارگرانی که در کوران انقلاب، اعتصاب‌های سراسری به راه انداختند، داستانی ساخته نشده است؟ چرا از شجاعت و احساس مسئولیت شهدای کارگر که در برابر بمباران‌های دشمن ایستادگی کردند و اجازه توقف اقتصاد کشور را ندادند، چیزی نمی‌بینیم؟ - اخبار رسانه ها -

به گزارش گروه رسانه‌های خبرگزاری تسنیم، روز جهانی کارگر، روز ارزش‌گذاری و احترام به تلاش گروه فعال، زحمتکش و ارجمندی از بدنه اجتماع است که در صف مقدم تلاش برای حفظ استقلال اقتصادی کشور قرار دارند. کارگران، در هر صنف و رشته‌ای چه کارگران صنعتی، چه خدماتی و... تنها برای خود و تأمین معاش‌شان فعالیت نمی‌کنند، بلکه تلاش آنها در نگاهی بزرگ‌تر و کلی‌تر، برای همه جامعه است، آنها هستند که نبض اصلی تولید کشور را در دست دارند و بدون تلاش پیگیر و همواره آنان، نمی‌توان به شعارهایی از جنس جهش تولید دست یافت.

خارج شدن تولید از رکود و ارتقای آن نیازمند اجرایی‌شدن مجموعه‌ای از بایسته‌هاست. بخشی از این بایسته‌ها، البته اقتصادی و مدیریتی است. مسئولان باید برای مهار تورم و افزایش ارزش پول ملی تمهیداتی بیندیشند و در خصوصی‌سازی و واگذاری مراکز اقتصادی و کارخانه‌ها به شکلی عمل کنند که حقوق کارگران، ضایع نشود. با همه اینها، همه چیز اقتصادی نیست. بخش مهمی‌ از این مسأله، فرهنگی هم هست. ممکن است بگویید حقوق عقب افتاده کارگر را چه به فرهنگ؟! مسأله اینجاست که اگر فرهنگ تولید و تولیدگرایی، در سرزمین ما به‌خوبی ریشه کند، تولید و فعالان این بخش ارزش واقعی خود را خواهند یافت و تصویر کلی جامعه به سمتی خواهد رفت که یک تلاشگر در یک کارخانه، یک کارگر دلسوز و حرفه‌ای و یک کارفرمای حق‌گزار را به چشم سربازانی در میدان پیشرفت ملی خواهند دید و این گونه است که دیگر به‌راحتی نمی‌شود حقوق کارگر را به عقب انداخت و حق‌شان را خورد. بخشی از این فرهنگ‌سازی را باید هنرمندان کشور به‌دست بگیرند.
 
احتیاط در گفتن از کارگران
واقعیت این است که ادبیات کارگری در کشور ما دارای پیشینه‌ای قابل بررسی است. آثار نویسندگانی چون احمد محمود، علی‌اشرف درویشیان و محمد‌علی گودینی در این زمینه ارزش‌های ادبی و هنری دارد اما این شاخه از ادبیات داستانی ما خیلی زود زیر سایه ادبیات داستانی زبان‌گرا و نیز داستان‌های آپارتمانی رنگ باخت. از سوی دیگر سینمای ایران از همان نخست، چنان دور از فضای واقعی اجتماع بود که در پیش از انقلاب، کلاه مخملی‌ها در آن، چهره پررنگ بودند و در بعد از انقلاب هم بعد از چندین سال دوباره سینمای ما به گنده لات‌های قمه‌کش رجوع کرده است. در چنین سینمایی همیشه کارگر، نادیده گرفته شده است؛ البته از این مسأله هم نباید گذشت که بخشی از نادیده گرفتن فضاهای کار و کارگری در سینما و ادبیات ایران، کژکارکرد ادبیات مارکسیستی است. ادبیات و هنر چپ که تحت تأثیر ادعاهای مارکسیسم، خود را ناجی کارگران و زمینه‌ساز ظهور انقلاب‌های کارگری محتوم در جهان می‌دانست، تا توانست از نام کارگر استفاده کرد. این‌که کارگران در جوامع کمونیستی همچنان همان موجودات استثمار شده پیشین بودند، بدون این‌که امیدی به آزادی بیان و رفاه اجتماعی داشته باشند. سینماگران و ادیبان ایرانی از بیم این‌که به مارکسیسم متهم شوند، در نزدیک‌شدن به مسأله کارگران با احتیاط بسیار عمل کردند. 
 
کارگر در سینمای ایران، بی‌چهره است
در سینمای بعد از انقلاب، با وجود این‌که کارگران خود از قشرهایی بودند که از نخست، همدل و همپای انقلاب بودند و در دوران سخت مبارزه با پیوستن به اعتصابات سراسری در فلج کردن نظام شاهنشاهی نقشی پیشرو داشتند، این کم‌اعتنایی به کارگران ادامه داشت. شاید با قدرت گرفتن چپ‌های اسلامی‌ در دوره‌هایی از حیات جمهوری اسلامی، انتظار این بود که ادبیات و فرهنگ کارگری جانی بگیرد اما در همین دوره‌ها هم تکنوکرات‌های راستگرا بخش مهمی‌ از قدرت را به‌دست گرفتند و فرهنگ و هنر در دوران استیلای آنان بیشتر به سمت فضایی رفت که آنان به‌دنبال آن بودند، فضایی که در آن تولید و کارگر و چیزهایی از این دست اولویتی نداشتند. نتیجه این غفلت طولانی در پرداختن به کارگران در سینمای ایران، این شده است که در سینمای ایران ما قهرمان یا چهره برجسته‌ای که کارگر باشد، نداریم. کارگران در سینمای ایران نه‌فقط مورد توجه نبوده‌اند، اصولا بی‌چهره‌اند. همین الان اگر بخواهید چهره‌های سینمایی برجسته در حوزه‌های مختلف را در ذهن مجسم کنید، نمونه‌هایی به ذهن‌تان می‌آید. مثلا چند کارمند شاخص، پزشک شاخص، نظامی‌ شاخص و... اما یک شخصیت سینمایی شاخص که کارگر باشد به ذهن نمی‌آید. کارگران در سینما همیشه حاشیه بوده‌اند و به همین دلیل برجسته نشده‌اند و تصویری از آنها در ذهن نمانده است. 
 
کارگری که هست، کارگری که دیده می‌شود
فهرستی از فیلم‌هایی را که شخصیت اصلی آنها کارگر بوده است، مرور کنیم: «جنگ جهانی سوم» هومن سیدی،«روسری آبی»، «زیر پوست شهر» و «قصه‌ها» رخشان بنی‌اعتماد، «اینجا بدون من» بهرام توکلی، «کارگر ساده نیازمندیم» و «زندگی جای دیگری است» منوچهر‌ هادی، «زندگی ادامه دارد» عباس کیارستمی، «بادکنک سفید» جعفر پناهی، «جمعه» حسن یکتاپناه، «زمانی برای مستی اسب‌ها» بهمن قبادی، «آبادانی‌ها» کیانوش عیاری، «دان» ابوالفضل جلیلی، «آتشکار» و «خواب تلخ» محسن امیریوسفی، «چندکیلو خرما برای مراسم تدفین» سامان سالور، «چند می‌گیری گریه کنی» شاهد احمدلو، «چهارشنبه‌سوری» و«جدایی نادر از سیمین» اصغر فرهادی، «باد در علفزار می‌پیچد» خسرو معصومی، «تنها دوبار زندگی می‌کنیم» بهنام بهزادی، «محیا» اکبر خواجویی، «هیچ»، «استراحت مطلق» و «بیست» رضا کاهانی، «کیفر» حسن فتحی، «دیگری» مهدی رحمانی، «لطفا مزاحم نشوید» محسن عبدالوهاب، «آقا یوسف» علی رفیعی، «آلزایمر» احمدرضا معتمدی، «شیفت شب» و «سوت پایان» نیکی کریمی، «گزارش یک جشن» ابراهیم حاتمی‌کیا، «مرگ کسب و کار من است»، «مردی که اسب شد»  و «همه چیز برای فروش» امیرحسین ثقفی، «جیب‌بر خیابان جنوبی» سیاوش اسعدی، «حوض نقاشی» مازیار میری، «چندمتر مکعب عشق» جمشید محمودی،  «ارسال یک آگهی تسلیت برای روزنامه» ابراهیم ابراهیمیان، «انتهای خیابان هشتم» علیرضا امینی، «پنج‌ستاره» مهشید افشارزاده، «خداحافظی طولانی» فرزاد موتمن، «چهارشنبه 19 اردیبهشت» وحید جلیلوند، «ابد و یک روز» و «برادران لیلا» سعید روستایی، «سینما نیمکت» محمدرضا رحمانیان، «برادرم خسرو» احسان بیگری، «به یک کارگر ساده نیازمندیم» پدرام کرمی‌ و... .

معادل‌سازی کارگر و فقر
در اغلب این فیلم‌ها، کارگران موضوع فیلم شده‌اند تا وضعیت اقتصادی وخیم، شوربختی و بی‌پولی‌شان به‌تصویر درآید. در بیشتر فیلم‌های سینمای ایران، کارگری و فقر معادل هم قرار گرفته‌اند و در نتیجه این فقر است که آنها گاه دست به کارهایی می‌زنند که برای‌شان دردسرساز است. کارگر در بیشتر فیلم‌های ایرانی، به‌خاطر شرافتش در انجام دقیق و درست کارش با وجود کم بودن حقوق و مزایایش تصویر نشده است.  البته که وضعیت اقتصادی بسیاری از کارگران ما قابل قبول نیست اما اگر سینمای ایران چشمش را روی این قشر شریف بهتر می‌گشود، سوژه‌های تازه و جذابی در زندگی همین قشر می‌دید. 

چرا این کارگران را ندیدید؟
این سؤال مطرح است که چرا داستانی از کارگرانی که در کوران انقلاب، اعتصاب‌های سراسری را به راه انداختند، ساخته نشده است؟ چرا از شجاعت و احساس مسئولیت شهدای کارگر که در برابر بمباران‌های دشمن ایستادگی کردند اما اجازه توقف اقتصاد کشور را ندادند، چیزی نمی‌بینیم؟ (نیاز به توضیح نیست که فیلم‌هایی مانند پالایشگاه را دچار ضعف مفرطند، محسوب نکرده‌ایم)، کارگرانی که با هوشمندی و خلاقیت، دستگاه‌های از رده خارج را نوسازی کردند یا با اختراعات و ابتکارات خود، به افزایش بهره‌وری و رشد اقتصادی کشور کمک کردند، ارزش توجه نداشتند؟ سینمای ایران باید این غفلت تاریخی را جبران کند و دوباره در تعریف و توجه خود از جامعه کارگری تجدید‌نظر کند. 

مسیری که برگشت
سینمای انقلاب اسلامی در سال‌های نخست حرکت خود، چشم بینایی درباره قشرهای مختلف اجتماعی داشت و با شکار داستان‌هایی از دل جامعه،سعی می‌کردچتری فراگیربرای همه اقشاراجتماعی داشته باشد.این امر از یک سو به وسعت نگاه و اطلاعات فیلمسازان برمی‌گشت و از دیگر سو به شرایط اجتماعی که درآن سهیم بودن همه اقشار واصناف برای سرپا نگه داشتن کشور در گرماگرم نبردی سخت و جنگی تحمیلی مشخص بود.ساخت فیلم‌هایی همچون «شیلات» به کارگردانی رضا میرلوحی و نویسندگی محمد بلیش مازندارانی، محصول سال 1362 با بازی ماندگارزنده یاد داوودرشیدی درباره کارگران شیلات وهمچنین«ترن» به نویسندگی و کارگردانی امیر قویدل محصول سال1366بابازی فرامرز قریبیان وخسرو شکیبایی درباره کارگران خط آهن، نمونه‌هایی از این دست فیلم‌هاست. هردو فیلم که با وجود گذشت چهار دهه از ساخت‌شان هر دو دیدنی و سرپاست، به نقش مستقیم و مهم کارگران در انقلاب توجه دارند، فیلم‌هایی که همچنان هم به لحاظ قصه وکشش داستانی مخاطبان رابه دنبال خود می‌کشانند، هم داستان‌هایی کاملا ایرانی وبومی دارند وهم البته به نقش مهم وسازنده کارگران گمنامی می‌پردازند که درمسیرپیشبرد اهداف انقلاب مؤثر بوده‌اند. این مسیر درسال‌های دهه70، ادامه نیافت وسینمای ایران به مسیری دیگر افتاد وفیلم‌هایی چون ترن و شیلات، فقط در خاطره تصویری مردم ما قرار دارند. 

منبع: جام‌جم آنلاین

انتهای پیام/